Ο Γέροντας και ο Σκορπιός – Μίλησαν με το Χριστό…

 

 

     Ένας Γέροντας είδε ένα σκορπιό να πνίγεται και προσπάθησε να τον σώσει τραβώντας τον από το νερό. Μόλις τον έβγαλε, ο σκορπιός τον τσίμπησε, ο πόνος ήταν οξύς και ο Γέροντας τον άφησε μονομιάς με αποτέλεσμα ο σκορπιός να ξαναπέσει στο νερό και να κινδυνεύει να πνιγεί. Ο Γέροντας ξαναπροσπάθησε και ο σκορπιός τον τσίμπησε ξανά.

     Ένας υποτακτικός που είδε τη σκηνή πλησίασε και του είπε: «Με συγχωρείτε γέροντα ,αλλά δεν έχετε αντιληφθεί ότι κάθε φορά που προσπαθείτε να σώσετε το σκορπιό, αυτός σας τσιμπάει;» Ο γέροντας απάντησε: «Η φύση του σκορπιού είναι να τσιμπάει κι αυτό δεν θα αλλάξει. Η δική μου είναι να βοηθώ».

    Στη συνέχεια ο Γέροντας με την βοήθεια ενός φύλλου, έβγαλε το σκορπιό απ το νερό και τον έσωσε. Στράφηκε κατόπιν στο μαθητή του και του είπε: «Μην αλλάξεις τη φύση σου αν κάποιος σου προξενήσει πόνο, απλά πάρε τα μέτρα σου επειδή οι άνθρωποι είναι μάλλον πάντα αχάριστοι στο καλό που τους γίνεται. Όμως αυτό δεν είναι λόγος για να σταματήσεις να το κάνεις, να νεκρώσεις την αγάπη που ζει μέσα σου. Κάποιος κυνηγά την ευτυχία, άλλοι τη δημιουργούν. Να ανησυχείς περισσότερο για τη συνείδηση σου παρά για την φήμη σου. Επειδή η συνείδηση σου είναι αυτό που είσαι, ενώ η φήμη σου είναι ότι σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Όταν η ζωή σου παρουσιάζει χίλιους λόγους για να κλαις, δείξε ότι έχεις χίλιους λόγους για να χαμογελάς».

π.Ε.Ρ.

 

 

 “Τι ωφεληθήσεται άνθρωπος εαν τον κόσμον κερδίση την δε ψυχή αυτού ζημιωθή;”     (Αυτό θα πει ότι το πιο πολύτιμο πράγμα μέσα στον άνθρωπο, είναι η ψυχή του).

    Αλλά όπως είπε και κάποιος Ινδός Χριστιανός όταν τον ρώτησαν εάν είδε το Θεό:

– Τον είδα”.

– Μα πώς τον είδες; Πες μας κι εμάς. Κι εκείνος τους ρώτησε με τη σειρά του:

– Είδες ποτέ τα μάτια σου; Κι ο άλλος είπε:

– Ναι, στον καθρέπτη. Και του ξαναλέει:

– Όχι στον καθρέπτη, μόνος σου τα είδες;

– Όχι πώς να δω τα μάτια μου αφού με αυτά βλέπω;

– “Ε, το ίδιο είναι κι ο Θεός. Πώς μπορείς να Τον δεις εφόσον μέσα σ’ Αυτόν ζεις; Είδες τι ωραίο; Έτσι που λες. Με το μυαλό δεν μπορείς να συνεχίσεις, γιατί έχει όρια. Ενώ με την προσευχή, την περισυλλογή, την αυτοσυγκέντρωση, φτάνεις σ’ αυτό. Αλλά δεν θα έχεις λόγια να τα εκφράσεις. Γιατί και πάλι, τα λόγια είναι ανίκανα και περιορισμένα

Γερόντισσα Γαβριηλία (Η Ασκητική Της Αγάπης)

 

 

    Να, θα σας εξομολογηθώ τι έπαθα του λόγου μου. Κάποτε έσκαβα γούβες στον κήπο μου στο Άγιο Όρος για να φυτέψω φασόλια. Καθώς περιποιούμουνα τον κήπο μου, με έπιασε το παράπονο. “Όλο μόνος μου, όλο μόνος μου…” είπα. Δεν πρόλαβα να κάνω δυο βήματα και βλέπω κι άλλα πατήματα δίπλα στα δικά μου. Παραξενεύτηκα και άρχισα να συλλογιέμαι ποιος άνθρωπος να περπατήσει στον κήπο μου; Ποιος να ήταν άραγε; Τελείωσα τη δουλειά μου, ήρθε μεσημέρι ξάπλωσα, διάβασα εσπερινό. Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου τον Κύριο.     

     Με κοιτάει στα μάτια και μου λέγει: «Γιατί απορείς; Δεν είσαι μόνος σου! Είμαι εγώ μαζί σου». Πήρα το μάθημα μου. Από τότε λέω δεν είμαι μόνος μου. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά που ένοιωθα όταν καθώς δούλευα έβλεπα τα πατήματα του Κυρίου δίπλα μου. Κάποια φορά όμως, δεν έβλεπα τα δεύτερα πατήματα. Έβλεπα μόνο τα δικά μου. Αχ, είπα, πάλι μόνο μ’ άφησε ο Θεός, πάλι μόνος μου είμαι. Ωπ! Ακούω πάλι τη φωνή του Κυρίου να μου λέει: “Ποιος σου είπε ότι είσαι μόνος σου; Από πού το συμπέρανες αυτό που λες; Δεν είσαι Βασίλειε μόνος. Δεν σου είπα ότι εγώ είμαι μαζί σου;”.

    Και με αφέλεια ο ανεπρόκοπος, απάντησα: “Ναι, αλλά δε βλέπω τα πατήματα σου” . Και τότε ο Κύριος μου λέγει: “Αυτά τα πατήματα που βλέπεις είναι δικά μου”. Και λέω τότε στον Κύριο με έκπληξη. “Και τα δικά μου πού είναι;” Κι Εκείνος μου απαντά: “Τα δικά σου δεν φαίνονται γιατί σ’ έχω στην αγκαλιά μου.” Και τότε ζήτησα και πάλι συγχώρεση. Αν μ’ έβλεπε κανείς θα αναρωτιόταν με ποιόν μιλάω! Όλα αυτά όμως, είναι γεγονότα που έχουν συμβεί. Να θυμάστε παιδιά μου, όπου βλαστάνει η ταπείνωση, εκεί πηγάζει η Χάρις και η Δόξα του Θεού.

 Γέρων Βασίλειος ο Καυσοκαλυβίτης

 

 

Οι εικόνες προέρχονται από το διαδίκτυο.