Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης «Τι Εστί Χριστός»

      Λίγα λόγια για τον Γέροντα:                                                                                                                         Ο αείμνηστος Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας Ευβοίας και δώδεκα περίπου ετών πήγε στο Άγιο Όρος, όπου ασκήτεψε επτά χρόνια περίπου. Τότε αρρώστησε βαριά και οι γεροντάδες του τον στείλανε σε μοναστήρι εκτός του Αγίου Όρους. Εκεί τον γνώρισε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Σινά Πορφύριος ο Γ’, ο οποίος αφού διαπίστωσε την αρετή του και τα θεία χαρίσματα, που από τόσο νωρίς τον είχε προικίσει ο Θεός, τον χειροτόνησε ιερέα σε ηλικία είκοσι ετών.

      Ως ιερέας ο πατήρ Πορφύριος έμεινε μέχρι το 1940 σε μοναστήρια της Εύβοιας. Το 1940 διορίστηκε εφημέριος στην Εκκλησία του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική Αθηνών, δίπλα στην Ομόνοια, όπου υπηρέτησε 33 χρόνια. Μετά τη συνταξιοδότηση του λειτουργούσε και εξομολογούσε στο αρχαίο ερημικό Εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου Καλλισίων Πεντέλης μέχρι το 1978, οπότε έπαθε έμφραγμα.

      Αρκετούς μήνες μετά το έμφραγμα έμεινε σε φιλικά σπίτια στην Αθήνα και το 1979 εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι, όπου έκτισε το μεγάλο μετόχι του Ησυχαστηρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος. Προς τις αρχές του καλοκαιριού του 1991 έφυγε για το Άγιο Όρος, όπου διατηρούσε κελλί από το 1984. Στις 2 Δεκεμβρίου εκοιμήθη εν Κυρίω στο κελλί του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου και ετάφη την επομένη απλά και αθόρυβα, όπως επιθυμούσε.

 

 

       Από τη σύνοψη των λόγων του, το παρακάτω απόσπασμα:

“Ο Χριστός είναι η χαρά. Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι λαχτάρα του Θεού. Ν’ αγαπήσουμε τον Χριστό και όλα θ’ αλλάξουν στη ζωή μας. Να μην Τον αγαπάμε για να πάρουμε ανταπόδομα, αλλά από ευγνωμοσύνη. Μέσω της αγάπης προς τον αδελφό θα κατορθώσουμε να αγαπήσουμε τον Θεό. Ενώ το θέλουμε, ενώ είμαστε άξιοι, η θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού. Να μην αγαπάμε τον Θεό για τα δώρα του.

       Να λέμε: «Χριστέ μου ό,τι θέλει η αγάπη Σου, αρκεί να ζω στην αγάπη σου». Προσπαθώ να βρίσκω τρόπους ν’ αγαπήσω τον Χριστό. Δεν χορταίνεται αυτή η αγάπη. Όσο Τον αγαπάεις, τόσο λαχταράεις να Τον αγαπήσεις περισσότερο. Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο. Όποιος αγαπάει πάρα πολύ, δίνει τον εαυτό του. Όταν αγαπάεις τον Χριστό, παρόλο που συναισθάνεσαι ότι έχεις αδυναμίες, έχεις βεβαιότητα ότι ξεπέρασες το θάνατο. Όταν Τον αγαπάμε, αισθανόμαστε την αγάπη Του προς εμάς.

      Ακόμη κι όταν αμαρτάνουμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι από Αυτόν. Έχουμε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρουμε ότι μας αγαπάει. Μπορούμε με αγάπη κι εμπιστοσύνη να Του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Όταν Τον αγαπάς, ο Χριστός είναι σ’ όλες σου τις σκέψεις, σ’ όλα σου τα έργα. Έχεις την χάρι και μπορείς όλα να τα υποφέρεις γι’ Αυτόν. Όπως έπαθε Εκείνος, το ίδιο μπορείς κι εσύ να πάσχεις αδίκως”.

 

 

 

 

 

 

Εικόνες από το διαδίκτυο