Γιατί Πρέπει να Είμαστε Υπερήφανοι για τον Σταυρό του Ιησού Χριστού; – Παναγία η Σωτηρία του Ανθρώπου!
Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2019. Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Εορτή της Ορθοδοξίας: Η Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ευαγγελική Περικοπή: Κατά Ιωάννη γ’ 13-17, ο Ιησούς και ο Νικόδημος. Απόστολος: Επιστολή Αποστόλου Παύλου Προς Γαλάτας, στ΄ 11-18, επίλογος και τελική ευλογία.
Αποστολικό Κήρυγμα
«Εμοί μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω Σταυρώ του Κυρίου…»
(Όσο για μένα, δεν θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός
από το Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού…)
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Σήμερα ο Απόστολος των Εθνών Παύλος γράφει προς τους Γαλάτες με πόνο ψυχής. Οι ιουδαίζοντες ψευτοδιδάσκαλοι τους είχαν παρασύρει να τηρούν διάφορες διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου. Ήταν μεγάλο πρόβλημα για την Εκκλησία των αποστολικών χρόνων οι Χριστιανοί, οι οποίοι προέρχονταν από τις τάξεις των Ιουδαίων. Εξακολουθούσαν να πιστεύουν και να τηρούν διάφορες τελετουργικές διατάξεις του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. Τις θεωρούσαν απαραίτητες για τη σωτηρία και προσπαθούσαν να τις επιβάλλουν και στους άλλους Χριστιανούς που ήταν προηγουμένως ειδωλολάτρες.
Το καύχημα τους ήταν η τήρηση των διατάξεων του Νόμου και η περιτομή, που είχαν επιβάλει και στους Γαλάτες. Σ’ αυτό το ψεύτικο καύχημα ο Απόστολος Παύλος απαντά με μια άλλη καύχηση που είναι γνήσια χριστιανική: την καύχηση για τον Σταυρό του Χριστού.
Είναι πραγματική καύχηση ο Σταυρός του Χριστού για τον Απόστολο μας, αλλά και για κάθε αληθινό Χριστιανό. Πρώτα- πρώτα γιατί εκφράζει τη μεγάλη αγάπη του θεού. Καυχόμαστε για τον Σταυρό του Χριστού σημαίνει, πως νιώθουμε ιερή καύχηση για την απεριόριστη αγάπη που έδειξε ο Θεός Πατέρας για μας τα αμαρτωλά παιδιά Του: «Συνίστησι την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε» (Ρωμ. Ε’ 8). Τον μονογενή Υιό του ο Θεός τον θυσίασε επάνω στον Σταυρό, για να μας λυτρώσει και να μας σώσει από την αιώνια καταδίκη. Αυτή η μεγάλη θυσία φανερώνει και τη μεγάλη αξία του κάθε ανθρώπου. «Ο Ιερός Χρυσόστομος κάνει μία ερώτηση. Τι είναι το καύχημα του Σταυρού; Και απαντάει: Ότι ο Χριστός για μένα έλαβε δούλου μορφή. Και έπαθε για μένα τον δούλο, τον εχθρό, τον αγνώμονα. Αλλά τόσο πολύ με αγάπησε, που και τον εαυτό του θυσίασε για μένα».
Ακόμα καυχόμαστε για τον Σταυρό του Χριστού μας, γιατί είναι η ελπίδα μας και το στήριγμά μας. Στον Σταυρό του Κυρίου μας στηρίζονται όλες οι ελπίδες μας. Είναι το μυστήριο της πίστεως και η δύναμη της Εκκλησίας. Επειδή ακριβώς στήθηκε ο Σταυρός μπορούμε κι εμείς να ελπίζουμε στο έλεος του Θεού. Ο Σταυρός αποτελεί την ασφαλή εγγύηση για την απεριόριστη ευσπλαχνία του Θεού. Προσβλέποντας στον Σταυρό μπορούμε να προσεγγίζουμε με παρρησία στον θρόνο της Χάριτος. (Εβρ. δ’ 16). Επάνω στον Σταυρό δόθηκε η πιο συγκλονιστική μάχη. Στον Σταυρό επάνω νικήθηκε ο Διάβολος. «Σημείον εστι μέγιστον» ο Σταυρός, γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «και τρόπαιον Χριστού κατά του διαβόλου…».
Σήμερα όμως εορτάζουμε και ένα σχέδιο του Θεού. Ένα σχέδιο που έπρεπε να υλοποιηθεί. Ένα μακροχρόνιο σχέδιο του Θεού. Και ποιο είναι αυτό; Είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Η υπόσχεση που έδωσε ο Θεός για τον άνθρωπο. Η στιγμή που η σωτηρία θα γινόταν πραγματικότητα έφτασε με την γέννηση της Παρθένου Μαρίας. Γονείς της ο Ιωακείμ και η Άννα, οι οποίοι βρίσκονταν σε γεροντική πλέον ηλικία χωρίς να έχουν καταφέρει να αποκτήσουν παιδί. Κάποτε θέλησαν να πάνε στο Ναό να προσφέρουν τα δώρα τους, οι Ιερείς όμως όχι μόνο δεν δέχθηκαν τα δώρα αλλά και τους έδιωξαν. Πληγώθηκαν πολύ ο Ιωακείμ και η Άννα και απ’ εκείνη τη στιγμή χωρίστηκαν μεταξύ τους μέχρις ότου ο Κύριος ακούσει τις ικεσίες τους. Ο μεν Ιωακείμ κλείστηκε σ’ ένα σπήλαιο νηστεύοντας και προσευχόμενος, η δε Άννα έμεινε στην αυλή του σπιτιού της κάτω από ένα πυκνόφυλλο δέντρο παρακαλώντας τον Κύριο να εισακούσει τις προσευχές της. Προσευχόταν και θρηνούσε όταν μπροστά της εμφανίζεται άγγελος Κυρίου και της λέγει ήρθε η ώρα και θα γεννήσεις παιδί. Την ίδια στιγμή, Άγγελος Κυρίου εμφανίζεται και στον Ιωακείμ και του αναγγέλλει ότι η στειρότητα της γυναίκας του λύθηκε. Χαρούμενος ο Ιωακείμ δοξάζοντας τον Κύριο, έρχεται προς το σπίτι του μα και η Άννα με χαρά έσπευσε να τον συναντήσει. Το θαύμα γίνεται. Η ευλογία του Θεού κάνει να καρποφορήσει η άτεκνη έως τότε Άννα. Η γέννηση της Θεοτόκου δεν έρχεται μόνο να λύσει τη στειρότητα της ατεκνίας της Άννας, αλλά και τη στειρότητα της κατάρας των ανθρώπων, όπως ψάλλουμε: «Ιωακείμ και Άννα ονειδισμού ατεκνίας και Αδάμ και Εύα εκ της φθοράς του θανάτου ηλευθερώθησαν, Άχραντε, εν τη αγία γεννήσει σου…».
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα καυχάται για πολλά επιτεύγματα του, όχι όμως για τον Σταυρό του Χριστού. Καυχάται για τις ανακαλύψεις του, την τεράστια πρόοδο του στην σύγχρονη τεχνολογία. Όμως όλα αυτά ελάχιστα μπορούν να του προσφέρουν στην αντιμετώπιση και λύση των μεγάλων προβλημάτων της ζωής. Ο Σταυρός και η ακαταμάχητη δύναμη που απορρέει από αυτόν αποτελούν το στήριγμα, την ελπίδα και το καύχημα του κάθε πιστού. Στις κρίσιμες ώρες της δοκιμασίας και του σκληρού αγώνα από εκεί αντλεί το θάρρος. Σηκώνοντας τον Σταυρό του δεν λυγίζει, γιατί γνωρίζει ότι δεν μπορεί να είναι κανείς «κοινωνός της παρακλήσεως» του Χριστού, αν δεν γίνεται και κοινωνός των «παθημάτων» Του. Καυχάται και χαίρει και ποτέ δεν απογοητεύεται, γιατί ατενίζοντας τον σταυρωμένο Κύριο παίρνει τη δύναμη να προχωρεί. Αν οι άνθρωποι που στήριξαν τις ελπίδες τους στον κόσμο και στα του κόσμου γνώρισαν την τραγικότητα των διαψευσμένων ελπίδων, ο Χριστιανός ατενίζει πέρα από το Γολγοθά να ροδοχαράζει το φως και η χαρά της Αναστάσεως. Γι’ αυτό καυχάται για τον Σταυρό, το τρόπαιο της νίκης. Αμήν!
π. Ε.Ρ.