Αλίμονο στον Χριστιανό που Χάνεται στην Απελπισία και στην Στεναχώρια.
Αποστολικό Κήρυγμα
« Θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι».
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Παράδοξο σάλπισμα αντηχεί από το αποστολικό ανάγνωσμα. Λόγος εκπληκτικός από το στόμα του Αποστόλου Παύλου. Και έχει μεγάλη σημασία ο λόγος αυτός γιατί ο ίδιος δοκίμασε πολλές και μεγάλες θλίψεις και δυσκολίες στην πολυκύμαντη ζωή του. Τον ράβδισαν τρεις φορές και ένα μερόνυχτο πάλευε με τα κύματα. Πέρασε από πολλούς κινδύνους, από ληστές, από ποτάμια, από ψευδαδέλφους. Κοπίασε πολύ και μόχθησε. Πείνασε και δίψασε και κακοπάθησε όσο κανείς άλλος. Και κατόπιν όλων αυτών συμβαίνει- γράφει στους Κορινθίους- να θλιβόμαστε σε κάθε τόπο και σε κάθε περίσταση κι όμως οι εξωτερικές αυτές δυσκολίες δεν μας δημιουργούν αδιέξοδο και αγωνιώδη στενοχώρια.
Αλλά ποιο είναι το βαθύτερο νόημα του λόγου αυτού, «θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι», και πως θα το κατορθώσουμε στην καθημερινή μας ζωής. Είναι πολύ φυσικό διάφορα αρνητικά περιστατικά στη ζωή μας όπως αρρώστιες, θάνατοι, ατυχήματα, να μας φέρνουν σε δύσκολες καταστάσεις και να πίνουμε τότε πικρά ποτήρια θλίψεως. Ο Κύριος μας τόνισε κατηγορηματικά: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Στον κόσμο αυτό θα έχετε θλίψεις, αλλά να έχετε θάρρος. Εγώ έχω νικήσει τον κόσμο. Η θλίψη, ο κίνδυνος, ο πόνος, είναι ο κλήρος του ανθρώπου σε τούτον εδώ τον κόσμο.
Όμως η στενοχώρια η υπερβολική είναι μια θεληματικά νοσηρή κατάσταση, που βλάπτει και την ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Είναι ένα ψυχοπλάκωμα. Είναι ένα σύννεφο που σκεπάζει την ψυχή και την οδηγεί στην απελπισία, στο μαρασμό και στον θάνατο ακόμη.
Θέλετε να αναφέρουμε ένα παράδειγμα; Μια μητέρα χάνει το παιδί της από ατύχημα. Πονάει, κλαίει, προσεύχεται. Προσπαθεί με τη χάρη του Θεού να το ξεπεράσει. Διαβάζει το ψαλτήρι και παρηγοριέται.
Μια άλλη μητέρα, που κι αυτή χάνει το παιδί της πρόωρα, φωνάζει, τα βάζει και με τον Θεό. Γογγύζει κατά του Θεού, της Παναγίας και των Αγίων, γιατί δεν προστάτεψαν το παιδί της. Το παίρνει κατάκαρδα. Και το αποτέλεσμα; Με τη μεγάλη αυτή στενοχώρια απελπίζεται, μαραζώνει.
Η υπερβολική στενοχώρια λοιπόν, δεν είναι υγιής άμυνα της ψυχής. Δεν είναι λύση του προβλήματός μας. Η στενοχώρια αυτή κανένα καλό δεν μπορεί να φέρει. Κάνει μονάχα φοβερό κακό σ’ αυτόν που στενοχωριέται. Με τη στενοχώρια, στο κακό που υπάρχει, προσθέτουμε και άλλο μεγαλύτερο. Να μη δικαιολογούμε, λοιπόν την στενοχώρια μας, που κυριολεκτικά μας συντρίβει και φυγαδεύει την ειρήνη απ’ την καρδιά μας.
Αλλά πως θα την καταπολεμήσουμε και πως θα κατορθώσουμε το «ου στενοχωρούμενοι;». Είναι «η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού» (Β’ Κορινθ. Δ’ 7). Μόνοι μας δεν μπορούμε, με τις ασθενικές μας δυνάμεις, να διώχνουμε τις στενοχώριες. Είναι ανάγκη να το καταλάβουμε, ότι χρειάζεται εδώ μια άλλη δύναμη, μια υπερφυσική χάρη. Είναι λοιπόν, «η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού». Δηλαδή το υπερβολικό μεγαλείο της δυνάμεως, που υπερνικά τα εμπόδια, τις θλίψεις και τους κινδύνους μας, είναι του Θεού και δεν προέρχεται από μας τους ανθρώπους, με την ασθενική θέληση.
Εκείνος, ο Παντοδύναμος Κύριος, μας ενδυναμώνει και μας ενισχύει. Εκείνος χαλυβδώνει τη θέλησή μας και εξαγνίζει την ψυχή μας. Μόνο με την υπερφυσική Του δύναμη, είναι δυνατή η εξασφάλιση της νίκης, στον δύσκολο και οδυνηρό αγώνα της ζωής.
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Ας ικετεύουμε, λοιπόν, τον Ουράνιο Πατέρα μας «δια των οικτιρμών του μονογενούς Υιού Του», να ελκύσει τις ψυχές μας με τη θεία Του χάρη, ώστε η θέλησή μας η ασθενική να ταυτιστεί με τη θέληση του Θεού. Η καρδιά μας να προσκολληθεί στην αγάπη του Χριστού. Να δώσουμε την πρώτη θέση μέσα μας στον Κύριο και Θεό μας. Και τότε θα λάβουμε την «υπερβολή της δυνάμεως του θεού». Θα νιώσουμε το μεγαλείο της υπερφυσικής δυνάμεως, που εξουδετερώνει όλες τις αδυναμίες μας και υπερνικάει τη στενοχώρια. Αμήν!
π. Ε.Ι.Ρ.