Κήρυγμα, Γροθιά στο Στομάχι για Κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό Κληρικό και Λαϊκο! (video)
Κυριακή 17 Μαΐου 2020. Κυριακή της Σαμαρείτιδος. Εορτή της Ορθοδοξίας: Η της Σαμαρείτιδος εορτή, εν η ο Χριστός μεσσίαν εαυτόν ωμολογεί. Ο Άγιοι Ανδρόνικος και Ιουνία οι Απόστολοι. Ο Άγιος Αθανάσιος ο Νέος ο Θαυματουργός και Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως. Ο Άγιος Νικόλαος ο Νεομάρτυρας εκ Μετσόβου. Ευαγγέλιο: Κατά Ιωάννη δ΄ 5-42. Ο Ιησούς και η Σαμαρείτισσα. Απόστολος: Πράξεις Αποστόλων, ια΄19-30. Η εκκλησία της Αντιόχειας.
Το ακόλουθο Κήρυγμα, της Κυριακής της Σαμαρείτιδος της 17ης Μαΐου 2020, αντλήσαμε από το κανάλι το YouTube του sillogos amiras, όπου μπορεί ο κάθε ένας ελεύθερα να επισκεφτεί και να εγγραφή. Ακούγοντας το διαπιστώσαμε πως με ιδιαίτερα πνευματικό τρόπο αποδίδεται η Ευαγγελική Περικοπή και ταυτόχρονα παρουσιάζετε η πραγματική κατάσταση που περιήλθε η Εκκλησία μας από την πανδημία του κορωνοϊού.
Το κήρυγμα εκφωνεί ο Εφημέριος της Ενορίας Αγίου Γεωργίου Αμιρά Βιάννου, π. Εμμανουήλ Ραπτάκης. Είναι μία από τις Ενορίες μεταξύ άλλων, που ο οικείος Μητροπολίτης, Αρκαλοχωρίου Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέας, είχε δημόσια ενημερώσει πως κατά την διάρκεια του κλεισίματος των Ιερών Ναών θα γίνονται όλες οι Ιερές Ακολουθείς και θα μεταδιδόταν με συγκεκριμένους τρόπους, όπως είχαν κάνει και άλλοι Ιεράρχες. Προς τιμήν του είχε μιλήσει δημόσια για «To Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας». Είχε κυκλοφορήσει μάλιστα και σχετική επιστολή που όχι μόνο με τρόπο θεολογικό μετέφερε την αλήθεια για το Μέγα Μυστήριο, απαντώντας ταυτόχρονα σε όλες τις κακόβουλες προσεγγίσεις εκείνων των ημερών, αλλά και ξεκαθάριζε πως όποιος πιστός το ήθελε πραγματικά θα τον Κοινωνούσε ακόμα και ο ίδιος.
Το Κήρυγμα
«άλλοι κεκοπιάκασι, και υμείς εις τον κόπον αυτών εισεληλύθατε».
(Άλλοι εκοπίασαν, και σεις έχετε εισέλθει στους κόπους των, δια να θερίσετε.)
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Όλοι μας, σε τούτη τη ζωή λαμβάνουμε και προσφέρουμε. Αυτή την αλήθεια φανερώνουν και τα λόγια του Χριστού προς τους μαθητές και Αποστόλους Του. «Άλλοι, εγώ και οι προ εμού προφήτες, εκοπίασαν και σεις έχετε εισέλθει στους κόπους τους, για να θερίσετε». Οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης και κυρίως οι Προφήτες είχαν αναλάβει μια μεγάλη και υψηλή αποστολή. Να κηρύξουν Έναν και Αληθινό Θεό στους Ιουδαίους. Να καλλιεργήσουν την άμπελο, τον περιούσιο λαό του Θεού. Να προετοιμάσουν το δρόμο για την έλευση του Μεσσία. Με το να έρθει ο Χριστός στη γη εγκαινιάσθηκε μια καινούργια εποχή πνευματικού έργου. Εποχή χάριτος και σωτηρίας. Εποχή η οποία εγκαινιάσθηκε δια της ενανθρωπήσεως Του, της όλης ζωής Του και κυρίως της λυτρωτικής Του θυσίας και της Αναστάσεως Του.
Ο Χριστός είναι ο Κύριος του θερισμού κατά τους λόγους του ιδίου (Ματθ. Θ’ 38), και ο κατ’ εξοχήν σπορέας. Είναι εκείνος που περισσότερο από όλους κοπίασε για το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου. Στη συνέχεια οι μαθητές Του παρέλαβαν πρώτοι τη σκυτάλη του πνευματικού εκείνου έργου. Σ’ αυτούς έλαχε ο κλήρος και η τιμή να γίνουν οι διάδοχοι και συνεχιστές του έργου Εκείνου και να αποτελέσουν την απαρχή του καινούργιου εν Χριστώ και διά της Εκκλησίας, έργου. Κατόπιν οι διάδοχοί τους, οι αποστολικοί Πατέρες. Μετά όλοι οι πνευματικοί πατέρες και εργάτες του αμπελώνος. Κληρικοί όλων των βαθμών και διακονημάτων, μοναχοί και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, κάθε κοινωνικής τάξεως. Όλοι αυτοί μαθήτευαν και παρελάμβαναν από τους προγενεστέρους. Αυτό ήταν καρπός της σποράς και του κόπου εκείνων.
Συγχρόνως καλούνταν να συνεχίσουν το έργο τους. Γεύονταν τους καρπούς των κόπων των προγενεστέρων, έμπαιναν στον δικό τους κόπο και στη συνέχεια τον πρόσφεραν στους νεότερους. Κάθε γενιά σε γενιά έπαιρνε και έδινε. Θέριζε από τον κόπο των προγενεστέρων και συγχρόνως έσπερνε και καλλιεργούσε. Θερισμός και σπορά. Σπορά και θερισμός. Αυτό γινόταν μέχρι και σήμερα. Στον αιώνα μας «άλλοι κεκοπιάκασι». Αυτοί που άνοιξαν το δρόμο. Καρπός της εργασίας εκείνων, αυτό που ζήσαμε και απολαμβάνουμε στον ελλαδικό και γενικότερα στον Ορθόδοξο χώρο. Και εμείς, κλήρος και λαός, καρπός του κόπου τους. Κληρονομούμε τον πνευματικό κόπο όλων αυτών «Άλλοι κεκοπιάκασι». Αλήθεια πόσοι κουράστηκαν και για μας. Με ευγνωμοσύνη αναπολούμε το παρελθόν. Συγχρόνως δεχόμαστε την ιερά κληρονομιά και αγία παρακαταθήκη. Παίρνουμε και καλούμαστε να πάρουμε στα χέρια μας την πνευματική σκυτάλη. Καλούμαστε να κοπιάσουμε. Να κρατήσουμε το έργο της βαριάς κληρονομιάς. Το πνευματικό έργο της Εκκλησίας. Να υπομείνουμε το κρύο του χειμώνα και τον καύσωνα του καλοκαιριού. Θεριστές του κόπου των άλλων και σποριάδες. Σποριάδες και θεριστές.
Και τώρα, τι παραλάβαμε…. Σε μια κρίσιμη περίοδο για την ανθρωπότητα, για την Ορθοδοξία, στο μεταίχμιο του αιώνα όπου η πανδημία ανάγκασε τους πνευματικούς καθοδηγητές μας να συναποφασίσουν με την Πολιτεία το κλείσιμο των Ναών, επανερχόμαστε πλέον στην κοινή λατρευτική ζωή, στη ζωή που παραλάβαμε κι εμείς από τους Πατέρες της Εκκλησίας και πρέπει κι εμείς να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές αλώβητη, ως έχουμε θεία και ιερά υποχρέωση και παρακαταθήκη. Αλλά να προσέξουμε να διατηρήσουμε την Ορθόδοξη ευλάβειά μας που απέχει πολύ από την δυτική ευσέβεια.
Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο που διαβάσαμε σήμερα, στο οποίο περιγράφει ο Ευαγγελιστής τη συνάντηση του Χριστού με την Σαμαρείτιδα, εξάγονται δυο μεγάλες αλήθειες της Εκκλησίας: ότι το ζητούμενο στη λατρευτική μας ζωή είναι να ξεδιψάσουμε από το ύδωρ του Χριστού, όχι ο καθένας μας χωριστά αλλά όλοι μας σε απόλυτη εν Χριστώ Κοινωνία με τους αδελφούς μας, όλοι μαζί κι όχι όλοι χώρια, ατομικά, κλεισμένοι στο σπίτι. Είναι άλλη η σύγχρονη επιβληθείσα κατ’ οίκον προσευχή, κι άλλη η κατ’ οίκον Εκκλησία που προσομοιάζει με την οδηγία του Αποστόλου Παύλου στους πρώτους Χριστιανούς, στους οποίους υποδείκνυε να συγκεντρώνονται σε κατ’ οίκον Εκκλησίας μυστικά, κατά την περίοδο των διωγμών για τον φόβο των μαρτυρίων αλλά και πάλι εκείνοι δεν συγκεντρώνονταν καθένας στο σπίτι του ξεχωριστά αλλά όλοι μαζί ή όσον το δυνατόν περισσότεροι σε οικήματα κατά το δυνατόν ασφαλή. «Εν Εκκλησίαις υμνείτε τον Κύριο…» και πραγματικά, μπορεί ο Χριστός να αποκρίνεται στη Σαμαρείτιδα ότι ο Θεός είναι Πνεύμα και γι αυτό δεν περιορίζεται σε τόπους, αλλά κέντρο της πίστης μας είναι η κοινή μυστηριακή και λατρευτική ζωή, η ζωή εντός του Ναού- «όπου δυο ή τρείς συνηγμένοι στο όνομά Μου, Εγώ είμαι εκεί μαζί τους» οπότε και η συμμετοχή όλων στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Και Αυτή είναι η δεύτερη αλήθεια της σημερινής ευαγγελικής περικοπής -η συμμετοχή στα Μυστήρια από τα οποία απείχαμε είναι θεία Εντολή και υποχρέωση. Και εδώ εντοπίζεται το πιο κρίσιμο όλων: Να μην αρνηθούμε αδερφοί μου τα δύο συγκλονιστικά θαύματα της Εκκλησίας που είναι μεθεκτά από τον καθένα πιστό, το θαύμα της Αναστάσεως και το θαύμα της Θείας Ευχαριστίας δια της Θείας Μετάληψης. Το κλείσιμο των Ναών ήταν μια τεράστια πνευματική πρόκληση για όλους μας. Κάναμε υπακοή στους πνευματικούς καθοδηγητές μας, ταπεινωθήκαμε με την έννοια ότι έπρεπε να υποχωρήσουμε για να μη θεωρηθεί επίπλαστη, ψεύτικη η υπακοή μας, ότι δήθεν έχει κέντρο υπαρξιακό τον εαυτό μας κι όχι την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι η ζωή μας, ο αέρας και το οξυγόνο μας και ταπεινωθήκαμε απολύτως για το λόγο αυτό. Πόνεσε η καρδιά μας ημών των Ιερέων αλλά και υμών των λαϊκών. Να λειτουργούμε σε άδειους από ανθρώπους Ναούς. Να θυμιάζουμε άδειους από πιστούς Ναούς να ευλογούμε χωρίς τους συμπροσευχομένους. Ήταν μαχαιριά να αναφωνούμε το «Χριστός Ανέστη» και ο Οίκος του Θεού που άλλοτε έσφυζε από ζωή τώρα να αποπνέει τη θεϊκή σιωπή της Χάριτος.
Μα και ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος Αγάπη εστί, δεν νοείται χωρίς τον άνθρωπο, χωρίς το δημιούργημά Του που τόσο αγαπά και αναμένει μέχρι τέλους.. Όπως δεν νοείται Παράδεισος χωρίς τον άνθρωπο, έτσι δεν νοείται Εκκλησία χωρίς όλους εμάς, χωρίς συμμετοχή στα μυστήρια, δεν νοείται Εκκλησία μέσα μόνο από την αναγκαστική διαδικτυακή, τηλεοπτική ή ραδιοφωνική μετάδοση, που εκεί από πιστοί γινόμαστε απλοί θεατές. Η ευθύνη μας είναι άλλη πλέον, μετά από τα γεγονότα αυτά, καθένας μας να λάβει αφορμή και να πραγματοποιήσει την προσωπική του πνευματική ανασκόπηση. Ας αφήσουμε επιτέλους την κατάκριση ή την κρίση για το τι κάνουν οι άλλοι κι ας αναλογιστούμε τι κάνουμε εμείς.
Γιατί εγκαταλείψαμε την Εκκλησία στην προ -κορωνοιού εποχή και την θυμηθήκαμε ξαφνικά τώρα; Γιατί αποκοπήκαμε από το Σώμα του Χριστού ενώ ήταν ανοιχτές οι Εκκλησίες και ξαφνικά τώρα μας στενοχωρεί που μας το επέβαλαν, δικαιολογημένα ή μη; Γιατί μας ενδιέφερε τι κάνουν οι Ιερείς ,τι κάνουν οι Μοναχοί τι κάνουν οι Αρχιερείς αλλά δεν μας ενδιέφερε τι κάναμε εμείς για την Εκκλησία; Γιατί αρνηθήκαμε «το ύδωρ της ζωής» που επιθυμεί να πιεί η Σαμαρείτιδα να ξεδιψάσει εις τον Αιώνα και τώρα εγωιστικά διεκδικούμε όσα μόνοι μας είχαμε παραχωρήσει; Ας πάρουμε αφορμές και ας οδηγηθούμε σε μετάνοια, αν θέλουμε να αλλάξει η Εκκλησία, να αλλάξει ο καθένας τον εαυτό του πρώτα σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και ας επιστρέψει στην ζώσα Εκκλησία του Χριστού, που αιώνες τώρα, με μεγαλύτερες συμφορές μεταφέρει στις επόμενες κι επόμενες γενιές το μήνυμα της Ανάστασης και της Σωτηρίας μας. Και κάτι τελευταίο, ακούμε πολλές φορές ένα στερεότυπο επιχείρημα, ότι «αφού το επέτρεψε ο Θεός, καλώς έγινε». Το επιχείρημα αυτό είναι εν μέρει αληθές: ο Θεός δεν επιτρέπει αλλά ανέχεται, ανέχεται κι εμάς και τις αμαρτίες και τις επιλογές μας, γιατί σέβεται την προσωπική ελευθερία μας τα όρια της οποίας δεν παραβιάζει. Είναι διαφορετικής τάξεως θεολογικό ζήτημα, άλλο ανέχομαι κι άλλο επιτρέπω, ο Θεός δεν επιτρέπει την αμαρτία, αλλά την ανέχεται αναμένοντας τη μετάνοιά μας.
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Ο καθένας από εμάς, κληρικοί και λαϊκοί. Γονείς και εκπαιδευτικοί, διανοούμενοι, όλοι ανεξαιρέτως. Ανάλογα με τα τάλαντα που λάβαμε. Καλούμαστε να καλλιεργήσουμε τον αγρό. Τον εαυτό μας δηλαδή και το περιβάλλον μας. Την αληθινή χριστιανική πνευματική ζωή που τόση ανάγκη υπάρχει και σήμερα. Για να ζήσει ο κόσμος. Παραλάβαμε, είναι ανάγκη να παραδώσουμε και εμείς από την μεριά μας σωστά και πραγματικά…. Και αυτό «έως ημέρα εστίν». Η ημέρα της παρούσης ζωής. Γιατί θα έλθει και η νύκτα της αναπαύσεως και της αμοιβής των κόπων μας, η ώρα της Κρίσεως και της μισθαποδοσίας. Ο λόγος αυτός θα μπορεί να εφαρμοσθεί και για μας; Θα μπορεί και για μας ο Χριστός, όταν εμείς θα ’χουμε πλέον απομακρυνθεί από την παλαίστρα του κόσμου τούτου, να πει στις επερχόμενες γενεές, στους ανθρώπους του 2030, του 2040, κλπ. άλλοι κουράστηκαν για σας και σεις μπήκατε στον κόπο τους; Αυτό θα αποτελεί για μας το μεγαλύτερο εχέγγυο της χριστιανικής διελεύσεως μας από τον παρόντα κόσμο, της εκπληρώσεως του μεγάλου χρέους. Αμήν!
π.Ε.Ρ.