Υπάρχει Καλός και Κακός Πλούτος;

     Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020. Ε Κυριακής Λουκά με την παραβολή του πλουσίου και φτωχού Λαζάρου. Εορτή της Ορθοδοξίας: Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ανάργυροι και Θαυματουργοί και η μητέρα τους Θεοδότη. Ο Όσιος Δαβίδ ο εν Εύβοια ασκήσας. Ο Άγιος Ιάκωβος ο νέος Ιερομάρτυρας εκ Καστοριάς και οι δύο μαθητές του. Η Αγία Ελένη η Παρθενομάρτυς εκ Σινώπης.  Ευαγγέλιο:  Κατά Λουκά, ιστ΄19-31. Ο πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος.Απόστολος: Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Κορίνθιους Α’, ιβ’ 27-31.  Ένα σώμα με πολλά μέλη. Η αγάπη.

 

 

Ευαγγελικό Κήρυγμα

          «Πτωχός δε τις ην ονόματι Λάζαρος».

(Εζούσε δε τότε και κάποιος φτωχός ονάματι Λάζαρος)

 

 

            Αγαπητοί μου αδελφοί.

Πολλοί Χριστιανοί που έχουν προσωπικούς λόγους να καταφέρονται εναντίον των πλουσίων παίρνουν τη σημερινή παραβολή και προσπαθούν να αποδείξουν ότι όλοι οι πλούσιοι είναι καταδικασμένοι «εις το πύρ το εξώτερον». Διακηρύσσουν ότι ο Θεός τους πλουσίους θα αμείψει με αιώνια βάσανα και στους φτωχούς θα δώσει όλα τα πλούτη του ουρανού. Δεν έχουν όμως δίκιο. Είναι βέβαια ο πλούτος ένα μεγάλο εμπόδιο για τη σωτηρία, όχι όμως και ανυπέρβλητο. «Δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εις την Βασιλείαν του Θεού εισελεύσονται» (Μάρκ. Ι’ 23), είπε ο Χριστός για να δείξει τη δυσκολία του πράγματος όχι όμως και το ακατόρθωτο αυτού. Δεν είναι ο πλούτος αυτός που καταδικάζει τον άνθρωπο, αλλά η διαχείρισή του. Ούτε πάλι η φτώχεια είναι εκείνη που σώζει τον φτωχό, αλλά η υπομονή με την οποία ο άνθρωπος του θεού την αντιμετωπίζει. Αν αντιστράφηκαν οι όροι στην άλλη ζωή για τον πλούσιο και τον φτωχό Λάζαρο είναι γιατί ο μεν πλούσιος έδειξε σκληροκαρδία και κράτησε μόνο για τον εαυτό του την ωφέλεια του πλούτου, ο δε Λάζαρος αγόγγυστα και καρτερικά υπέμεινε τη δοκιμασία του.

 

            Μεγάλο χάσμα υπήρχε ανάμεσα στον πλούσιο και στον φτωχό Λάζαρο όχι μόνο μετά τον θάνατο τους, αλλά ακόμα από την παρούσα ζωή. Ο πρώτος ζούσε μέσα στη χλιδή και στην καλοπέραση. Ο δεύτερος μέσα στον πόνο και στην εγκατάλειψη. Ο πλούσιος είχε φίλους τους οποίους καλούσε στο ανάκτορό του και τους παρέθετε πολυτελή γεύματα. Ο πτωχός δεν είχε κανένα άνθρωπο, είχε μόνο τα σκυλιά που περιτριγυρίζοντάς τον έγλειφαν με συμπόνια τις πληγές του. Ο πλούσιος ήταν άνθρωπος στο σχήμα, αλλά μονοφάγο θηρίο στο φρόνημα. Ο φτωχός είχε καταντήσει σκελετός στην όψη, αλλά ήταν άγγελος στην ψυχή. Ο πρώτος ήταν πλούσιος και στα εγκλήματα, πλούσιος στο χρυσό και πλούσιος στο δηλητήριο της αμαρτίας. Ζούσε μέσα σε λαμπρά ανάκτορα, αλλά είχε σκοτάδι στην ψυχή. Είχε λαμπρή εσθήτα αλλά γυμνή ψυχή. Ο δεύτερος είχε πλούσια και λαμπρή ψυχή. Ποτέ δεν κατέκρινε τον σκληρό και σπάταλο πλούσιο. Και με τα ψίχουλα δόξαζε το Θεό και ευγνωμονούσε τον πλούσιο. Ήταν άνθρωπος αγάπης και υπομονής. Και γι’ αυτό το λόγο ο δικαιοκρίτης Θεός με τιμή και δόξα του χάρισε τον Παράδεισο.

            Η ευτυχία δεν βρίσκεται στο χρήμα, αλλά στην καρδιά μας. δεν έχει καμία αξία το χρήμα, αν είναι φτωχή η ψυχή μας και η καρδιά μας. και πάλι δεν παθαίνουμε τίποτα από την πενία, αν έχουμε πλούσια ψυχή. Από τη θέση που παίρνουμε απέναντι στον πλούτο ή στην φτώχεια ανάλογα ωφελούμεθα ή βλαπτόμεθα απ’ αυτά.

 

            Ο λόγος του Ευαγγελίου περί αγάπης και ελεημοσύνης φαίνεται βαρύς στον άνθρωπο της σημερινής καταναλωτικής κοινωνίας που έχει μάθει να μετρά την ευτυχία με την ύλη και την ευδαιμονία με τα υλικά αγαθά. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα στενεύουν την καρδιά τους και διογκώνουν τα ταμεία τους, επενδύουν τις οικονομίες τους, συγκεντρώνουν χρήματα με την ελπίδα, ότι αυτά θα τους εξασφαλίσουν την ευτυχία. Με το άγχος της πλεονεξίας ποτέ δεν σταματούν για να απολαύσουν τον πλούτο τους, αλλά τρέχουν, αγωνιούν, κοπιάζουν. Και οι φτωχοί δίκαια αγανακτισμένοι τις περισσότερες φορές για τις αδικίες, δεν έχουν την υπομονή και την εμπιστοσύνη στον προνοητή Θεό. Δεν διαλέγουν το δρόμο της νομίμου διεκδικήσεως των δικαιωμάτων τους, αλλά επαναστατούν, γεμίζουν την ψυχή τους με μίσος και δηλητήριο, με αποτέλεσμα να αποδεικνύονται πιο πλεονέκτες από τους πλουσίους.

 

            Αδελφοί μου

Θανάσιμος εχθρός της ψυχής μας είναι η πλεονεξία, την οποία ο Απόστολος Παύλος την ονομάζει «Ειδωλολατρία» (Κολ. Γ’ 5). Αυτή, τον μεν πλούσιο τον κάνει σκληρό και αχόρταγο, τον δε φτωχό μεμψίμοιρο και μισάνθρωπο. Στόχος όλων των ανθρώπων που θέτουν πάνω από τα φθαρτά τα άφθαρτα, πρέπει να είναι το «εις Θεόν πλουτείν». «Κατά Θεόν δε πλούτος η κτήσις των αρετών» μας λέγει ο Ζιγαβηνός. Στην κοινωνία την οποία ζούμε πάντοτε θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. «Αμφοτέρους γαρ ο Κύριος εποίησεν» (Παροιμ. ΚΒ» 2). Με τον θεϊκό όμως πλούτο της αγάπης θα μπορούν να συνεργάζονται και να επικοινωνούν με πραότητα, διαλλακτικότητα και κατανόηση. Όταν ανάμεσα σε πλουσίους και πτωχούς υπάρχει η αγάπη του Χριστού, τότε οι μεν πλούσιοι γίνονται προστάτες των φτωχών, οι δε φτωχοί ευεργέτες των πλουσίων, αφού με την ελεημοσύνη γίνονται αιτία να κερδίσουν οι πλούσιοι τον άφθαρτο πλούτο του Παραδείσου.    Αμήν!  

 

 

 

 

π.Ε.Ρ

 

 

 

 

 

Εικόνες από το διαδίκτυο