«Κραυγή Πόνου! Κραυγή Αγωνίας! Απογοήτευση!» πιο επίκαιρο από ποτέ!

   Ο μακαριστός Γέροντας Ιερομόναχος Ιωαννίκιος Ανδρουλάκης (1924-2017), γινόταν καθημερινά δέκτης της αναστάτωσης, του εκνευρισμού και της αγωνίας που επικρατούσε και επικρατεί στους κόλπους και στο πλήρωμα της Εκκλησίας μας, σχετικά με τις πολιτικές πρωτοβουλίες για την βίαιη ανατροπή της κοινωνικής, της πολιτιστικής και της θρησκευτικής παράδοσης του έθνους μας, που με αγώνες, θυσίες και φρικτά μαρτύρια, κατέκτησαν οι Πατέρες πρόγονοι μας, στηριζόμενοι στο λόγο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
      Τον είχαν συγκλονίσει τα στοιχεία που τακτικά έβλεπαν το φως της δημοσιότητας και που σύμφωνα με τα οποία συνεχιζόταν, όπως συνεχίζεται ακόμη σήμερα, η αύξηση του τραγικού φαινομένου της δολοφονίας (των εκτρώσεων) χιλιάδων εμβρύων κάθε χρόνο, ακόμα και από κοπέλες ηλικίας μόλις 14-16 ετών.
  Για τους λόγους αυτούς, αναδημοσιεύομαι την επιστολή του «Κραυγή Πόνου! Κραυγή Αγωνίας! Απογοήτευση!» που με δύναμη πίστης και ψυχής, καλούσε από τότε τον κλήρο και τον λαό σε επαγρύπνηση και συστράτευση, για να σταματήσουν αυτή την κατρακύλα, που σκοπίμως επιβάλουν στην πατρίδα μας.

 

Ακολουθεί το Πνευματικό Σάλπισμα του Ευλογημένου Γέροντος της Κρήτης!

       Κύριε χανόμαστε! Σῶσον ἡμᾶς Κύριε.
Στίς ἡμέρες μας τό κακό ὀργιάζει. Ἡ ἁμαρτία θριαμβεύει. Ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων κατάμεστη ἀπό κακοποιά στοιχεῖα. Ληστάς καί δολοφόνους. Στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, ὁ νόμος τῆς ζούγκλας κυριαρχεῖ. Οἰκογένειες διαλύονται, καί μικρά παιδιά, κυκλοφοροῦν στούς δρόμους ἕρμαια τῆς τύχης. Ἡ Ἀρετή διώκεται. Τό δίκαιο καταπατεῖται. Ἡ τιμιότης περιφρονεῖται. Ἡ ἀνηθικότης βραβεύεται καί παρασημοφορεῖται. Ἡ Ἁγιότης ἐμπαίζεται καί γελοιοποιεῖται. Ἡ Ἐκκλησία λυσσαλέως βάλλεται καί πάντα ἀνυπεράσπιστη. Τρομακτικός ἀκούεται ὁ σάλος τῶν κυμάτων τῆς πύρινης θάλασσας τῶν ναρκωτικῶν, πού στό παγερό σάββανό της, τυλίγει καθημερινά ἀμέτρητους νέους καί παιδιά. Γοερό ἀκούεται τό κλάμα καί θυμωμένος κυλᾶ στούς ὑπονόμους τῆς πατρίδος μας, ὁ ποταμός τῶν αἱμάτων 400.000 κατ’ ἔτος σφαγιασθέντων ἀκάκων βρεφῶν, μέσα εἰς τόν ἱερώτερο χῶρο κυοφορήσεως τῆς ζωῆς, στά μητρικά σπλάχνα.

Καί ἐρωτᾶ κανείς:

     Οἱ φρουροί τί κάνουν; Καθεύδουν τόν Ὕπνον τοῦ δικαίου; Οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς ἀδιαφοροῦν γι’ αὐτούς, τίποτα δέν συμβαίνει; Οἱ Ἄμβωνες, ἰχθύος σιγή. Οἱ σαλπιγκταί γιατί δέν σαλπίζουν; Οἱ ποιμένες γιατί σιωποῦν; Οἱ μαχηταί τοῦ πνεύματος γιατί δέν ἁρπάζουν τά ὅπλα; Οἱ δικαστικοί λειτουργοί γιατί στέκονται μαρμαρωμένοι; Ὕστερα ἀπό ὅλα αὐτά, ὅλοι ἡμεῖς ὡς μοιραῖον ἀποτέλεσμα περιμένουμε τήν καταστροφή. Ὦ Θεέ τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐσπλαχνίας, βάλε τό χέρι σου, καί στεῖλε Ἀγγέλους νά σαλπίσουν Συναγερμόν. Κύριε χανόμαστε. Σπεῦσον μήν ἀργεῖς. Πανοικτίρμον «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καί Ἴδε, καί ἐπίσκεψαι τήν ἄμπελον ταύτην»!   

Καί σῶσον τόν λαόν σου, τό ἔργον τῶν χειρῶν σου!

 

Ὁ τῶν Ἁμαρτωλῶν Ἁμαρτωλότερος καί
ὁ ἔσχατος καί ἐλάχιστος ἐν ἱερομονάχοις
Ἰωαννίκιος Ἀνδρουλάκης