Η Άβυσσος της Απόγνωσης, Ναυάγιο της Ελπίδας μας…
Κυριακή 29 Ιουλίου 2018. Θ’ Κυριακή Ματθαίου. Ο Ιησούς περπατά στα νερά. Η θεραπεία των ασθενών στη Γεννησαρέτ. Ευαγγελική Περικοπή Κατά Ματθ. ιδ΄ 22-34, Απόστολος Α΄ Κορ. γ΄ 9-17.
Το Κήρυγμα
«Ολιγόπιστε! Εις τι εδίστασας;»
Αγαπητοί μου, αδελφοί.
Το σκοτάδι, ο άνεμος, τα κύματα, οι κλυδωνισμοί του σκάφους ταράσσουν τους μαθητές, οι οποίοι αγωνίζονται και αγωνιούν. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη ζωή των ανθρώπων. Οι περιπέτειες, οι τρικυμίες, οι δοκιμασίες και οι πτώσεις μας είναι πάρα πολλές. Δεν περίμενε κανείς να χάση τόσο γρήγορα το θάρρος του ο τολμηρός μαθητής, που ζήτησε να περπατήσει πάνω στα κύματα της φουρτουνιασμένης Γεννησαρέτ. Όταν δρασκέλιζε την κουπαστή του πλοίου, κάτω από τα περίτρομα μάτια των συναδέλφων του, ήταν τόσο ο ενθουσιασμός του, τόση η λαχτάρα του να συναντήσει το Χριστό, ώστε αψήφησε την τρικυμία. Όμως δεν κάνει παρά λίγα βήματα και αμέσως δειλιάζει, λιγοψυχεί. Ο νους του δεν μπορεί να συλλάβει το θαύμα. Ο πρώτος ενθουσιασμός υποχωρεί. Τώρα δεν βλέπει, παρά την άβυσσο που ανοίγεται κάτω απ’ τα πόδια του, δεν λογαριάζει, παρά τα κύματα που τον χτυπούν, δεν ακούει, παρά τον άνεμο που σφυρίζει στ’ αυτιά του. Οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. Η αγωνία τον πνίγει. Αρχίζει να καταποντίζεται. Μόλις που προλαβαίνει να ρίξει ένα βλέμμα ικετευτικό σ’ Εκείνον, που γαλήνιος και δυνατός στέκεται μπροστά του, και να φωνάξει: «Κύριε, σώσον με». Τότε ακριβώς ένα ζεστό χέρι νοιώθει να σφίγγει το δικό του, να τον κρατά όρθιο πάνω απ’ την άβυσσο και μια φωνή, πιο πολύ σαν παράπονο παρά σαν επίπληξη, αντηχεί στην ψυχή του: «Ολιγόπιστε! Εις τι εδίστασας;»
Τούτη η σκηνή του σημερινού ευαγγελίου θα έλεγε κανείς πως είναι μια παραστατική απεικόνιση της πάλης μας με τα κύματα της ζωής. Στο πρόσωπο του Πέτρου αναγνωρίζομε τον εαυτό μας. Η ολιγοπιστία του μας θυμίζει τη δική μας. Η μετάπτωση από τον ενθουσιασμό στην απόγνωση είναι κάτι που χαρακτηρίζει και το δικό μας αγώνα. Το παράπονο του Χριστού στον Απόστολο είναι παράπονο που απευθύνεται συχνά και στους σημερινούς μαθητές Του.
Ταξίδι σε φουρτουνιασμένη θάλασσα η ζωή μας. Η θαλασσοπορία μας δύσκολη, σκληρή, επικίνδυνη. Ελάχιστες οι στιγμές της γαλήνης. Συχνά μας δέρνουν αλύπητα θύελλες και καταιγίδες. Είναι οι θλίψεις και οι αντιξοότητες, οι αποτυχίες και οι κατατρεγμοί, που συναντούμε σε κάθε βήμα μας. Ξεκινούμε συνήθως γεμάτοι ζήλο και ενθουσιασμό, σαν το Πέτρο, με όνειρα να παλέψουμε και ελπίδες να νικήσουμε στη ζωή, να φτάσουμε στο λιμάνι της χαράς και της επιτυχίας, να δημιουργήσουμε κάτι μεγάλο για τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Μόλις όμως κάνουμε τα πρώτα βήματα, υψώνονται απειλητικά μπροστά μας τα κύματα του πόνου. Δυσάρεστες εκπλήξεις μας χτυπούν σαν κεραυνοί. Απρόβλεπτα εμπόδια ανακόπτουν την πορεία μας. Αλλιώς περιμένουμε τα πράγματα και αλλιώς έρχονται. Η κακία των ανθρώπων, ακόμα και αυτών που στέκονται και παλεύουν δίπλα μας, μας αφαιρεί κάθε στήριγμα, μας ποτίζει φαρμάκι. Τότε ο αγωνιστικός μας ζήλος παγώνει, ο ενθουσιασμός μας διαλύεται. Νοιώθουμε τις δυνάμεις μας να παραλύουν. Την ψυχή μας να λυγίζει. Το μυαλό μας να θολώνει. Έτσι παρασυρόμαστε στην άβυσσο της απογνώσεως, ναυαγοί χωρίς ελπίδα. Η απογοήτευση μας κάνει να σταματήσουμε τις προσπάθειες, να εγκαταλείψουμε τον αγώνα. Υποστέλλουμε τη σημαία των ιδανικών, διπλώνουμε τα πανιά των ονείρων, συμβιβαζόμαστε με τη μετριότητα και αφήνουμε να πεθάνει μέσα μας ο οραματιστής, ο αγνός ιδεολόγος. Η ζωή μας δεν έχει πια κανένα νόημα. Είμαστε ηττημένοι.
Εκείνος που πιστεύει πραγματικά, ξέρει πως ο Θεός τηρεί την υπόσχεση που έδωσε στον αγωνιστή άνθρωπο: «Ου μη σε ανώ, ουδ’ ου μη σε εγκαταλείπω» (εβρ. ιγ΄ 5). Δεν θα σε αφήσω ποτέ, ούτε θα σ’ εγκαταλείψω. Έτσι, κάθε φορά που νοιώθει τα γόνατα του να λυγίζουν κάτω από το βάρος του σταυρού που σηκώνει στους ώμους του, υψώνει τα μάτια του, την καρδιά του σ’ Εκείνον και παίρνει κουράγιο, ανανεώνει το αγωνιστικό του φρόνημα. Δεν πανικοβάλλεται τώρα μπροστά στου πόνου τα κύματα, δεν υποχωρεί μπροστά στις δυσκολίες, δεν τρομάζει, όταν τα όργανα του κακού τον πολεμούν. Ο πιστός χριστιανός γνωρίζει πως «ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται». Καμιά δυσκολία δεν είναι ανυπέρβλητη γι’ αυτόν, κανένας πόνος αγιάτρευτος. Αρκεί να ρήξη κανείς μια ματιά στη ζωή και την άθληση παλαιών και σύγχρονων αγίων, για να το διαπιστώσει. Είναι βγαλμένα από την πείρα αφοσιωμένων στο Θεό αγωνιστών τα λόγια του ψαλμωδού: «Ο Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσι ταις ευρούσαις ημάς σφόδρα. Δια τούτο ου φοβηθησόμεθα εν τω ταράσσεσθαι την γην και μετατίθεσθαι όρη η εν καρδίαις θαλασσών» (Ψαλμ. 45, 1-3).
Αγαπητοί μου, αδελφοί.
Το γεγονός τούτο μας κάνει να σκεφθούμε πως και στη δική μας δύσκολη θαλασσοπορία, κάποιος Μεγάλος είναι μαζί μας. Ο Θεός! Κάθε φορά που σηκώνεται θύελλα, όποιος έχει Πίστη ακούει μια φωνή να βγαίνει από μέσα του και να του λέγει: «Τράβα μπροστά και μη φοβάσαι. Έχεις μαζί σου το Θεό». Ευτυχισμένοι όσοι μπορούν να ακούνε τούτη τη φωνή και να παίρνουν κουράγιο. Όσο μεγάλα και αν είναι της ζωής τα κύματα, κάποτε θα φτάσουν στης χαράς το λιμάνι.
Η ζωή θέλει αγώνα διαρκή. Η κληρονομιά της αιωνίου ζωής απαιτεί αγώνα με όλα τα πνευματικά μέσα. Μην περιμένεις λοιπόν πολλή ανάπαυση. Η απόλαυση και η ευτυχία της εσωτερικής αναπαύσεως που θα προέρχεται από την πίστη στο Χριστό θα είναι η μόνη ασφαλή γαλήνη στη ζωή σου. Αγωνίσου χωρίς να αγωνιάς. Πίστευε χωρίς να ολιγοπιστής. Αμήν!
Π.Ν.Ε.