Η εν Χριστό Αγάπη, δεν Προσδοκά στην Ανταμοιβή
Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018. Κυριακής Β’ Λουκά και Εορτή της Ορθοδοξίας: Ο Άγιος Γρηγόριος ο Ιερομάρτυρας επίσκοπος της Μεγάλης Αρμενίας ο Φωτιστής. Ευαγγελική Περικοπή Κατά Λουκ. στ΄ 31 – 36, η Εντολή του Χριστού για την Αγάπη. Απόστολος Β΄ Κορ. 6 – 11.
Το Κήρυγμα
«Ποία υμίν χάρις εστί;»
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Πολύ εύκολα ακολουθούμε το μέτριο δρόμο, αυτό που μας συμφέρει, αυτό που δεν μας κοστίζει το παραμικρό, μας εξυπηρετεί! Μας αρέσει, μας βολεύει! Είναι πολύ εύκολο να αγαπάμε εκείνους που μας αγαπούν. Να αισθανόμαστε όμως μίσος για τον πρώτο που θα μας βλάψει. Εύκολο είναι να ευεργετούμε εκείνους που μας ευεργετούν. Αλλά καμία σκέψη να ευεργετήσουμε, να βοηθήσουμε κάποιον που δεν περιμένουμε να πάρουμε τίποτα. Εύκολο είναι να δανείζουμε εκείνον που ξέρουμε ότι θα μας επιστρέψει τα δανεικά, αυτά τα οποία του δώσαμε, για τον φτωχό όμως δεν δίνουμε τίποτα.
Πολλές και καθημερινές αυτές οι περιπτώσεις. Είναι εύκολο να είμαστε καλοί. Να δείχνουμε καλοί, πράοι, ειρηνικοί, όταν και οι γύρω μας είναι ειρηνικοί, πράοι και ευγενικοί. Μόλις όμως μας πειράξουν στο παραμικρό, τότε αναστατωνόμαστε, χάνουμε τη γαλήνη και την ηρεμία μας. Φτάνουμε να πούμε λόγια άπρεπα, σκληρά και υποτιμητικά για τον άλλο. Εύκολο να είμαστε δίκαιοι στον συνάδελφο που μας συμπεριφέρεται με δικαιοσύνη, με καλοσύνη. Μόλις όμως συναντήσουμε τον δύστροπο, τον άδικο, γινόμαστε εμείς περισσότερο άδικοι και δύστροποι.
Αγαπάμε για να αγαπηθούμε. Βοηθάμε για να βοηθηθούμε. Δανείζουμε για να πάρουμε περισσότερα. Δείχνουμε καλοσύνη, αγάπη, με το αζημίωτο. Είμαστε καλοί με τους καλούς. Έτσι συχνά, τη συμπεριφορά μας την υπαγορεύει το περιβάλλον, οι συνθήκες στις οποίες ζούμε, κινούμαστε και εργαζόμαστε. Όχι η εσωτερική μας διάθεση, ο πνευματικός μας κόσμος, η αγάπη και ο σεβασμός για τον αδελφού μας.
Έχουμε σκεφτεί όμως πόσο παρεξηγούμε τον Χριστιανισμό, όταν τον νομίζουμε θρησκεία της ήσσονος προσπάθειας! Αυτό μας τονίζει ο ίδιος ο Χριστός όταν μας λέγει: «Ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. Και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ οι αμαρτωλοί αμαρτωλούς δανίζουσιν ίνα απολάβωσιν τα ίσα».
Ποια χάρη, ποια αμοιβή μπορεί να ελκύσει η μικρή, η μηδαμινή προσπάθεια ή η έλλειψη κάθε προσπάθειας; Ποια χάρη να ελκύσει η αρετή που αμείβεται πάντοτε στον κόσμο αυτό; Και τι διαφέρουμε εμείς που δεχτήκαμε το θείο φώς του Ευαγγελίου, από αυτούς που δεν γνώρισαν την αλήθεια και γι’ αυτό δείχνουν καλοσύνη όταν πρόκειται να αμειφθούν.
Ο Χριστός δεν έγινε άνθρωπος, δεν θυσιάστηκε, δεν έδωσε τη ίδια Του τη ζωή επάνω στον Σταυρό για να μας δώσει κάτι το μέτριο! Όχι βέβαια, για να μας δώσει το τέλειο, το καλό, το ωραίο, το ανόθευτο, το πραγματικό. Γι’ αυτό και μας τονίζει: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου…»
Πολλές φορές τα λόγια του Χριστού μας ακούγονται σκληρά, αλλά πρέπει να τα ακούμε και να τα δεχόμαστε ως θείο δώρο, ως σάλπισμα ουράνιο, που μας δείχνουν το δρόμο προς την τελειότητα. Μας ζητάει ο Χριστός κάτι το ανώτερο, πάνω από το μέτριο. Μας ζητάει να δείχνουμε αγάπη και προς τους εχθρούς μας. Να αγαθοποιούμε και να δανείζουμε χωρίς να περιμένουμε αμοιβή.
Βέβαια η εφαρμογή αυτής της θείας εντολής είναι δύσκολη. Απαιτεί ανθρώπους με ισχυρή θέληση, για να προχωρήσουν στο δρόμο της αρετής, αληθινούς Χριστιανούς. Όταν όμως λείπει η πνευματική καλλιέργεια, ο σύνδεσμος μας με τον Θεό, τότε αδυνατούμε να πράξουμε ότι μας ζητάει ο Χριστός. Αυτός που και στο σημείο αυτό, είναι το άριστο, το μοναδικό παράδειγμα. Όπως τονίζεται στο Ευαγγέλιο, «αυτός χρηστός εστίν επί τους αχαρίστους και πονηρούς, βρέχει επί δικαίους και αδίκους», χαρίζει σε όλους απλόχερα τα δώρα Του, χωρίς να περιμένει ανταπόκριση. Παρακινούμενος μόνο από το πέλαγος της αγάπης Του.
Αγαπητοί μου αδελφοί
Θα μπορέσουμε κι εμείς να πλησιάσουμε αυτή την θεία αγάπη; Θα μπορέσουμε κι εμείς ν’ ανεβούμε πάνω από το μέτριο και να πραγματοποιήσουμε το τέλειο; Για μια τέτοια πορεία ζωής χρειάζεται σύνδεσμος στενός με τον Χριστό και αγώνας σκληρός. Μια δύσκολη κορυφή μας δείχνει σήμερα ο Χριστός, που ανεβαίνει κανείς με μόχθο και κόπο πολύ. Όμως όποιος την φθάσει γίνεται «πόλις επάνω όρους κειμένη». Ας το προσπαθήσουμε λοιπόν, με το Φως του Θεού και την Δύναμη Του. Αμήν!
Π.Ε.Ι.Ρ.