Η Ειλικρινής Πίστη σε Εκείνον, το Κλειδί της Θεραπείας και της Σωτηρίας μας.
Η Κυριακή 18 Μαρτίου, δ΄ εβδομάδα των Νηστειών. Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Ιωάννου της Κλίμακος. Αληθινό πρότυπο ζωής, ανόθευτης και αυθεντικής πίστης. Το μεγάλο αυτό πνευματικό ανάστημα, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας ταπεινός ασκητής της ερήμου. Έπλεε όμως μέσα στο πέλαγος της θείας Χάριτος, η οποία το ζωογονούσε πνευματικά. Ήταν ο κατ’ εξοχήν ασκητής του θεοβάδιστου όρους Σινά και εκφραστής της θείας εμπειρίας που αφήνει τον άνθρωπο να σκαρφαλώνει ως ύπαρξη στις κορυφογραμμές ουράνιων ενατενίσεων. Ευαγγελική Περικοπή Κατά Μάρκ. θ΄17- 31, Απόστολος Εβρ. ς΄ 13 – 20.
Το Κήρυγμα
«Εί τι δύνασαι, βοήθησον ημίν σπλαχνισθείς εφ’ ημάς»
(εάν μπορείς να κάνεις κάτι, ευσπλαγχνίσου μας και βοήθησε μας)
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Στο σημερινό Ευαγγέλιο βλέπουμε αλλά και ακούμε συνάμα την αμφιβολία και την απόγνωση που κρύβεται πίσω από τα λόγια του πατέρα. Εάν λέει μπορείς, κάμε κάτι βοήθησε το παιδί μου…. Αλλιώς… Τι να εξιστορώ πάλι τα βάσανά μου; Και μόνο να τα λέω, σπαράζεται η καρδιά μου. Πήγαινε στον Χριστό ο δυστυχής χωρίς εμπιστοσύνη και πίστη. Η αμφιβολία και ο δισταγμός κυριαρχούσαν στην καρδιά του. Και πολύ συχνά δυστυχώς κυριαρχούν και στις δικές μας καρδιές.
Η αμφιβολία απλώνεται συχνά και στις δικές μας ψυχές! Πολλές φορές πιο βαριά. Εκείνος ο πατέρας ο δύστυχος έτρεξε τουλάχιστον να ζητήσει βοήθεια από τον Χριστό στη θλίψη και στην απογοήτευση του πάνω. Ενώ πολλοί από εμάς ούτε καν σκεπτόμαστε να παρακαλέσουμε ή να προσευχηθούμε στον Σωτήρα και Κύριο στις δυσκολίες, στην αρρώστια, στον πόνο και την θλίψη μας.
Μπορεί μάλιστα αυτή η αμφιβολία μας να καταντήσει παροξυσμός απιστίας: «Θεέ μου, αν υπάρχεις, επιτέλους βοήθησε». Ο πόνος με λιώνει με διαλύει. Οι δόλιοι επικρατούν, οι κακοί με ποδοπατούν. Δεν κοιτάς τις αδικίες που μου κάνουν; Τα μίση, τους σπαραγμούς μας που μας βυθίζουν στο πέλαγος της απελπισίας. Αν υπάρχεις γιατί σιωπάς;
Πόσο σκοτίζει τη σκέψη και την καρδιά η αμφιβολία! Της κλείνει τον ορίζοντα να δει μακριά, της νεκρώνει την ελπίδα. Αλλά μερικοί θα παρατηρήσουν: «Το γνωρίζουμε πως δεν μας ταιριάζει η αμφιβολία. Τι να κάνουμε όμως για να λυτρωθούμε από αυτή;».
Αυτή την υπερνίκηση που μας διδάσκει η σημερινή ευαγγελική περικοπή πρέπει να κάνουμε και εμείς. Και πια είναι αυτή; Ο Χριστός ρωτάει τον πατέρα «Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Το ζήτημα δεν είναι αν εγώ μπορώ να θεραπεύσω το παιδί σου. Αλλά εάν εσύ μπορείς να πιστέψεις ότι μπορώ να το κάνω! Αν γίνει αυτό, αν πιστέψεις, όχι μόνο μπορεί να γίνει το «κάτι», η θεραπεία δηλαδή, αλλά το πάν.
Πρέπει αυτό το σημείο να το προσέξουμε ιδιαιτέρως, είναι το κλειδί για να ανοίξουμε τις πόρτες που κάθε τόσο φράζουν το δρόμο της ζωής μας, μην το ζητάμε αλλού και σε πράγματα που είναι πρόσκαιρα και τελειώνουν γρήγορα. Εμείς αυτό το κλειδί το έχουμε. Και πιο είναι αυτό το κλειδί; Είναι πίστη μας! Είναι η εμπιστοσύνη μας προς το Θεό. Η πίστη η δική μας, η συνειδητή, η προσωπική, στην παντοδυναμία του Θεού. Ο πατέρας αναλογίζεται τα λόγια του Χριστού. Σκέπτεται τα τόσα θαύματα που κάνει κάθε μέρα. Όμως όσοι θεραπεύθηκαν πίστευαν… και με αυτή του την σκέψη απελευθερώνεται από την απιστία του και λέει φωνάζοντας «Πιστεύω, Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου την απιστία».
Αγαπητοί μου, αδελφοί.
Ας κάνουμε και εμείς το ίδιο και ας φωνάζουμε όταν κλονιζόμαστε στις διάφορες δυσκολίες της ζωής μας. Στην αρρώστια, στην αποτυχία, στις θλίψεις, στις απογοητεύσεις μας. «βοήθει μου τη απιστία». Κύριε, αρχίζω να πιστεύω. Πότισε Σύ με τη χάρη σου, θέρμανε με την πνοή του Αγίου Πνεύματος το σπόρο της πίστεως στην ψυχή μου.«Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία». Και τότε, σίγουρα ο Θεός θα ακούσει και θα ανταποκριθεί σε μια τέτοια στάση ειλικρινή. Θα ακούσει την ικεσία μας. Και αν η πίστη μας δεν είναι τόσο όσο πρέπει θερμή, θα μας δώσει αυτό το οποίο ζητάμε, ώστε να μπορέσουμε να βεβαιωθούμε ότι «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι»
Έτσι και στην περίπτωση που είδαμε σήμερα του πατέρα, ο Χριστός λύτρωσε το δύστυχο νέο από τα δεσμά και την εξουσία των δαιμόνων και τον χαρίζει στον πατέρα υγιή. Αμήν!
Π.Ε.