Η Παραβολή του Ασώτου, η πλήρης αποκάλυψη της Θείας Οικονομίας…

            Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου 4/2/2018 (ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ), είναι αφιερωμένη στην πολύ διδακτική Παραβολή του Ασώτου υιού, που τα νοήματα της είναι ανεξάντλητα και ολόκληρο το έργο της Θείας Οικονομίας βρίσκεται μέσα σε αυτή. Ευαγγέλιο Λουκ. ιε΄ 11-32, Απόστολος Α΄ Κορ. Στ΄ 12-20

Το Κήρυγμα

«Είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη…»

 

      Αγαπητοί μου αδελφοί.

Οπωσδήποτε  μας κάνει μεγάλη εντύπωση η πορεία του ασώτου υιού, δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στον υιό παρά στον πατέρα που μας παρουσιάζει η παραβολή. Όμως είναι τόσο παρήγορα τα λόγια και το δίδαγμα που μας δίδει ο Κύριος που πολύ συχνά θα έπρεπε να την έχουμε στο μυαλό μας και να παραδειγματιζόμαστε..

 

    «Άνθρωπός τις είχε δύο υιούς», και εξακολουθούσε να έχει δύο υιούς, όμως τα δύο αυτά παιδιά ακολούθησαν διαφορετικούς και παράλληλους δρόμους. Παιδιά του ήταν και τα δύο. Ό ένα, ο νεότερος του ζήτησε «το επιβάλλον μέρος της ουσίας» και έφυγε μακριά… από το σπίτι του, από τον πατέρα του, από την οικογένεια, από τους φίλους, από τη σιγουριά για να ζήσει όπως εκείνος νόμιζε καλύτερα. Ο πατέρας όμως τον νιώθει παιδί του, παρότι το παιδί του το σπλάχνο του δεν έπραξε όπως θα έπρεπε και τον στενοχώρησε. Ο πατέρας όλο τον σκέπτεται και τον περιμένει. Μήνυμα κανένα δεν έχει έρθει που να λέει ότι θα έρθει ο γιός του, όμως εκείνος τον περιμένει να γυρίσει. Το μυαλό του, η καρδιά του είναι στο χαμένο του παιδί, κοιτάζει προσεχτικά το δρόμο, μήπως και τον δει να έρχεται. «Έτι αυτού μακράν απέχοντος είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού». Και τι κάνει; Αρχίζει να φωτίζεται όλος, μα μάτια του ανοίγουν, ένα χαμόγελο ανθίζει στο πρόσωπο του μόλις αντικρίζει τη μορφή του χαμένου παιδιού του. Ο πατέρας δεν δυσκολεύεται να τον αναγνωρίσει παρόλο που είναι παραμορφωμένος από τις στερήσεις και τυλιγμένος μέσα στα κουρέλια.

    Πόσο καταπληκτική είναι αυτή η σκηνή! Ένας πατέρας, ηλικιωμένος  πλέον, να περιμένει να επιστρέψει το παιδί του. Η Αγάπη που περιμένει, δεν σβήνει και δεν λησμονιέται, αλλά περιμένει να δείξει όλη την αγάπη και την στοργή. Ο Κύριος αυτό το βεβαιώνει: «ου θελήσει θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν».

    Ο άσωτος γιος δεν απελπίστηκε. Αυτή η πίστη και η πεποίθηση στην αγάπη του Θεού Πατέρα ήταν στην καρδιά του νέου έστω και αν από πριγκιπόπουλο κατάντησε χοιροβοσκός. Το όραμα του στοργικού πατέρα που τον περίμενε, η σκέψη ότι «πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι;», ήταν τα κίνητρα προς τη μεγάλη, την ηρωική απόφαση: «αναστάς  πορεύσομαι προς τον πατέρα μου!».

     Αγαπητοί μου, αδελφοί.

Ας φωλιάσει και στις δικές μας καρδιές η μεγάλη αυτή πεποίθηση! Να είναι πάντα ζωντανή μπροστά μας η μεγάλη αλήθεια, ότι, κι’ όταν για οποιονδήποτε λόγο ακολουθούμε τα ίχνη του νεότερου γιού, εξακολουθούμε να είμαστε παιδιά του Θεού! Και ότι ο στοργικός Πατέρας, μας περιμένει να αποτινάξουμε το λήθαργο της αμαρτίας. Και να γυρίσουμε πίσω στο θείο προορισμό μας.

    Συχνά όμως λησμονούμε αυτή την αλήθεια. Πέφτουμε στην απαισιοδοξία. «Δεν γίνεται τίποτα με μένα!». Όμως ποτέ σε καμιά ψυχή, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, εφ’ όσον δεν έφθασε στην πώρωση, δεν κόβεται οριστικά η επικοινωνία με τον Θεό. Μόνο που η ομίχλη της αμαρτίας την δυσκολεύει. Πρέπει αυτή να φύγει για να δούμε τον Πατέρα που μας περιμένει. Που μας παρακολουθεί κι όταν εμείς παραβαίνουμε το νόμο Του.

    Αυτό είναι το μεγάλο κίνητρο προς τη μετάνοια, την επιστροφή: Η πίστη πως όταν απλώσουμε σ’ Αυτόν τα χέρια μας θα δούμε ότι Αυτός πρώτα έχει απλώσει προς εμάς τα δικά Του παντοδύναμα χέρια.     Αμήν!

Π.Ε.