Η Ταπεινότητα του Ιησού και η Διαχρονική Προδοσία του Ανθρώπου

           Η Κυριακή 1 Απριλίου, η στ΄ εβδομάδα των Νηστειών, η Κυριακή των Βαΐων. Η Εκκλησία μας εορτάζει με λαμπρότητα την πανηγυρική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Ευαγγελική Περικοπή Κατά Φιλιπ. δ΄ 4-9, Απόστολος Ιωάν. ιβ΄ 1–18.

 

Το Κήρυγμα

«Έλαβον τα Βαΐα των φοινίκων…»

 

        Αγαπητοί μου Αδελφοί.

Τα πλήθη του λαού, οι μαθητές του Κυρίου με τα βαία των φοινίκων στα χέρια του, κραύγαζαν με ενθουσιασμό το «ωσαννά», και υποδεχόντουσαν το μεγάλο Αναμενόμενο, τον Λυτρωτή του κόσμου, τον Χριστό. Μετά από την πρωτοφανή εκείνη όμως υποδοχή, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η κυριαρχία του Ιησού θα ήταν μόνιμη και σταθερή, στις καρδιές των μαθητών, αλλά και στις ψυχές του πλήθους. Όμως αυτό δεν συνέβη, αλλά έγινε το τελείως αντίθετο. Ακολούθησαν οι μεταπτώσεις. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που δεν φάνηκε μόνο σε μια εποχή και σε ορισμένους ανθρώπους.

         Στη πλευρά του θέματος περιλαμβάνει τις μεγάλες μεταπτώσεις που εξελίσσονται σε κατακόρυφες πτώσεις και φτάνουν στην άρνηση του κυρίου, την προδοσία, την έχθρα. Στην περίπτωση του Ιούδα αυτό συνέβη και του όχλου. Έφτασαν να ζητήσουν τη θανατική Του καταδίκη ακόμα και να τον αρνηθούν. Όμως σε κάθε εποχή ακόμα και σήμερα το ίδιο φαινόμενο δεν παρατηρείται; Δεν υπάρχουν άνθρωποι που ένα διάστημα της ζωής τους ήταν με τον Χριστό  μετά τον αρνήθηκαν και Τον σταύρωσαν. Ο Ιούδας συμμετείχε κοντά με τον Δάσκαλο Ιησού στις ταλαιπωρίες του ιεραποστολικού έργου. Ήλθε και η ώρα που η δύναμη του πάθους τον παρέσυρε στο τρομερότερο έγκλημα της ιστορίας. Το ίδιο ακριβώς δεν έγινε και με τα πλήθη; Άκουσαν τόσες διδασκαλίες, ύμνησαν το Μεσσία, σε λίγες όμως ημέρες έφτασαν στο άλλο άκρο. Πόσοι και σήμερα δεν φτάνουν από το ένα άκρο στο άλλο άκρο. Ώριμοι άνθρωποι, νέοι και μορφωμένοι αλλά και μη, εγκαταλείπουν το Θεό στον οποίο πίστευαν και παρουσιάζονται αρνητές Του.

       Η μετάπτωση που φτάνει στην τέλεια αλλαγή πορείας, ίσως είναι σπάνια. Οι περισσότεροι άνθρωποι ανήκουμε στην παράταξη των μαθητών. Ενθουσιάζονται κατά την ημέρα της θριαμβευτικής εισόδου Του στα Ιεροσόλυμα και σε ώρες πειρασμού εγκαταλείπουν τον θείο Διδάσκαλο και σκορπίζονται. Μοιάζουν με τον απόστολο Πέτρο που είναι έτοιμος τα πάντα να θυσιάσει για τον Διδάσκαλο του και σε λίγο λέει εκείνο το φοβερό: «Ουκ οίδα τον άνθρωπο», από φόβο και ανθρωπαρέσκεια.

         Έτσι και εμείς. Συχνά από ανθρωπαρέσκεια ή φόβο ή αμφιβολία για τυχόν ειρωνείες και  χλευασμούς, Τον εγκαταλείπουμε. Σήμερα η πίστη είναι μέσα μας φλόγα θερμή και δυνατή, και σε λίγο κυριευόμαστε από αμφιβολία και ολιγοπιστία. Πολλές φορές μεταπίπτουμε από ανώτερες σκέψεις, στα τέλματα του κακού. Προηγουμένως η αγάπη στην αρετή γέμιζε την ύπαρξή μας με αγωνιστικότητα. Τώρα ο ενθουσιασμός μας χάνεται.

        Αγαπητοί μου αδελφοί.

Μπορεί καμιά φορά και σε μερικούς, οι μεταπτώσεις να είναι από αδυναμία και πάλι να σηκώνονται. Όπως συνέβη με τον απόστολο Πέτρο. Αλλά δυστυχώς συμβαίνει συχνά οι μεταπτώσεις να είναι μια μόνιμη κατάσταση, που τη δεχόμαστε και τη δικαιολογούμε με χίλιες δύο προφάσεις. Με την κληρονομικότητα, με το περιβάλλον, με την ξεπεσμένη εποχή μας….

      Όμως αυτά είναι τα εξωτερικά αίτια. Οι μεταπτώσεις έχουν πηγή τους, τον έσω άνθρωπο. Όταν βλέπεις ότι από την ελπίδα φτάνεις στην απελπισία, από την θερμή πίστη στην ολιγοπιστία, πρέπει να καρφώνεις το βλέμμα σου στη βαθύτερη πτυχή της ψυχής σου. Οι μεγάλες μάχες δίνονται στην καρδιά του ανθρώπου. Και οι μεταπτώσεις σημειώνονται εκεί, γιατί λείπει η εσωτερική αναγέννηση, η θεία φλόγα που καίει συνεχώς. Και υπάρχει μόνο ένας επιφανειακός Χριστιανισμός. Τα ωσαννά μόνο στα χείλη. Με τα χείλη Τον υμνούμε, ενώ η καρδιά μας «πόρρω απέχει», από του να είναι ενωμένη κοντά και στενά με τον δημιουργό Της.

       Υπάρχει μια λύση, ένας δρόμος. Ο συνεχής αγώνας για την εσωτερική μας αναγέννηση που θα μας απαλλάξει από τις μεταπτώσεις. Το πραγματικό και αληθινό μεγαλείο του πνευματικού ανθρώπου βρίσκεται στην αμετακίνητη παραμονή του στο στρατόπεδο της πίστεως και της αρετής.  Αμήν!

 

Π.Ε.