« Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός»

    Κάθε Δευτέρα θα παρουσιάζουμε το Κήρυγμα (το Λόγο του Αποστόλου) της προηγούμενης Κυριακής. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τα λόγια που αναφέρονται στον Απόστολο και στο ιερό Ευαγγέλιο, καθώς δεν είναι τίποτα άλλο από τα λόγια του ίδιου του Θεού, που αν και γράφηκαν εκατοντάδες χρόνια πριν, είναι πάντα τόσο επίκαιρα και ο μονόδρομος που οφείλει να διαβεί ο κάθε ευσεβής Ορθόδοξος Χριστιανός.

    Σήμερα ο Λόγο της Κυριακής (12-11-2017) Η΄ Λουκά, Απόστολος Β΄ Κορινθίους θ΄6-11, στίχοι από την Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς  Κορινθίους, Ευαγγέλιο Λουκ. ι΄25-37. Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη.

 

Το Κήρυγμα

 

«Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός»

(Ο Θεός αγαπά εκείνον που δίδει με καλοσύνη, με χαρά και με γλυκύτητα)

 

 Αγαπητοί μου αδελφοί μου.

 

     Ο Χριστιανός που πιστεύει στο Θεό δεν κλείνεται ποτέ στα πλαίσια των υποχρεώσεων και του καθήκοντος. Η ζωή του απλώνεται πέρα απ’ αυτά, σε κάτι πλατύτερο και ουσιαστικότερο. Με όσα μας λέγει σήμερα ο Απόστολος Παύλος, ζητάει να μας βγάλει από το τυπικό καθήκον και να μας ανεβάσει πνευματικά, στο χριστιανικό χρέος μας. Τον απασχολεί το θέμα της αγάπης, της φιλανθρωπίας και της γενναιόδωρης προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. Θέλει τους Χριστιανούς όχι μόνο να πράττουν το καλό, αλλά να καταλάβουν ότι το καλό να γίνεται καλώς, με προθυμία και ευχάριστη διάθεση.  

 

 

Ο Διάβολος που είναι ο εμπνευστής κάθε κακού, ζητάει να νοθεύσει και να μολύνει ακόμη και τα πιο ιερά έργα, που είναι η αγάπη και η ελεημοσύνη. Γι’ αυτό στους Χριστιανούς στήνει παγίδες. Ο Απόστολος Παύλος μας αναφέρει δύο παγίδες σήμερα. Η μια είναι η λύπη. Μπορεί να δώσει κάποιος, αλλά να δώσει με στενοχώρια, με δυσαρέσκεια, όχι με την καρδιά του. Να δίνει και να στενοχωρείται. Ο πονηρός του φέρνει λύπη όχι μόνο πριν αλλά και μετά την αγαθοεργία. Του βάζει φόβους και του φέρνει σκέψεις: Δώσε σήμερα, δώσε αύριο, στο τέλος θα μείνεις εσύ φτωχός. Καθώς δεχόμαστε αυτή τη λύπη, μολύνουμε την ελεημοσύνη μας. Χάνουμε το καλό που κάνουμε. Γι’ αυτό υπογραμμίζει ο Απόστολος: Προσοχή! Μη δίνεις «εκ λύπης ή εξ ανάγκης».

  Η δεύτερη παγίδα είναι η ανάγκη. Είναι οι περιπτώσεις που δίνουμε κάτι από πίεση, ντροπή. Προσφέρουμε για να ξεφορτωθούμε τον αδελφό μας που έχει ανάγκες και ξεχνάμε πως στο πρόσωπό του είναι ο ίδιος ο Χριστός που μας είπε: «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». (Ματθ. ΚΕ΄ 40). Η προσφορά αυτή, πέρα από τον αδελφό μας, φθάνει στον ίδιο τον Χριστό. Γι’ αυτό στις παγίδες του εχθρού πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί, ώστε να ξεφύγουμε από τα δόκανα της λύπης ή της ανάγκης. Η εξωτερική πίεση να γίνει ανάγκη της ψυχής. Έτσι υπερβαίνουμε το απλό τυπικό καθήκον και μπαίνουμε στην περιοχή του χριστιανικού χρέους. Οφείλουμε και πρέπει να προσφέρουμε αφού και εμείς από το Θεό πήραμε πολλά.

   Υπογραμμίζει ο Απόστολος, «Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός». Ο Θεός αγαπά και ευλογεί αυτόν που δίνει χωρίς να πληγώνει, χωρίς να προσβάλλει την προσωπικότητα του συνανθρώπου του. Αγαπά αυτόν που προσφέρει γενναιόδωρα και καλόκαρδα, απλόχερα, χαμογελαστά, με ιλαρότητα. Δεν έχει τόση σημασία τι θα δώσει κανείς. Ο Κύριος υπολογίζει το πώς θα το δώσει. Την προαίρεση του.

    Ο Χριστός έβλεπε να πλησιάζουν πολλοί στο Ναό και να ρίχνουν επιδεικτικά τα χρυσά ή και τα αργυρά νομίσματα τους. Δεν ενθουσιάστηκε όμως ο Κύριος και καρδιογνώστη Θεός από αυτές τις εισφορές. Τις παρακολουθεί σιωπηλός. Μόλις όμως βλέπει τη δωρεά μιας χήρας που δειλά- δειλά έριξε ένα δίλεπτο, τότε η ελεημοσύνη εκείνη της φτωχής κίνησε σε επαίνους και εγκώμια το στόμα του Κυρίου. Αυτά τα λίγα πρόσφερε η φτωχή χήρα. Τα έδωσε όμως με ευχαρίστηση, παρ’ όλο που αυτό ήταν όλο το βίος της, όλη η περιουσία της. «αληθώς λέγω υμίν ότι η χήρα η πτωχή αύτη πλείον πάντων έβαλεν».

 

Στις μέρες μας ο κόσμο έχει ανάγκη να δει στα πρόσωπα των Χριστιανών έμπρακτη την αγάπη, τη μεγαλόδωρη, την γενναιόδωρη, την απλόχερη, να παρουσιαστούμε και να αποδείξουμε έμπρακτα, πως χριστιανική αγάπη δεν είναι απλός συναισθηματισμός και ωραιολογία, αλλά θυσία, δόσιμο ιλαρό ολόκληρου του εαυτού μας. Δεν είναι νόμος ή εντολή. Είναι ανταύγεια εκείνης της χρηστότητας και της φιλανθρωπίας που φανερώθηκε στον κόσμο μας με την σάρκωση του Θεού.

 

Αγαπητοί μου αδελφοί.

  Αν ο σύγχρονος κουρασμένος και απογοητευμένος άνθρωπος, αποφάσιζε να σπάσει τα δεσμά του εγωκεντρισμού του, τότε θα έβρισκε στην ανιδιοτελή προσφορά, στην εκ ψυχής, με ιλαρότητα, αγάπη, τη λύση και των δικών του προβλημάτων. Γιατί η αγάπη που προσφέρεται, αντανακλάται σ’ εκείνον που την προσφέρει πολλαπλάσια. Και αυτό αποτελεί την πιο βαθιά ικανοποίηση. Είναι το εύκρατο κλίμα όχι μόνο για όμορφες ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και για μια καλύτερη ψυχική υγεία και ισορροπία.   Αμήν!

 

Διενοήθην και έγραψεν

 π.Ε.Ρ.